«Ψάχνω γατάκι το πολύ 40 ηµερών…» Καλύτερα όχι, πριν γίνει 3 μηνών!

Από τη ∆ώρα K. Αντωνίου

Το ακούµε συχνά από ανθρώπους που θέλουν να υιοθετήσουν ένα γατάκι. «Θέλω να µε µάθει» ή «Τα γατάκια, όσο µικρότερα υιοθετηθούν, τόσο περισσότερο δένονται µε τον ιδιοκτήτη τους» είναι δύο συνηθισμένα επιχειρήµατα. Είναι, όµως, έτσι;

Οι περισσότερες οικογένειες, από τη στιγµή που αποφασίσουν να υιοθετήσουν ένα γατάκι, το θέλουν αµέσως, και ας το µελετούσαν επί µήνες µέχρι να πάρουν την τελική απόφαση. Οι ειδικοί όµως, εκτροφείς και εκπαιδευτές, δεν συµµερίζονται, συνήθως, τη βιασύνη τους. Ας δούµε για ποιους λόγους αξίζει να παραταθεί η διαµονή του µελλοντικού σας φίλου στη γατίσια οικογένειά του:

  • Ο θηλασµός εφοδιάζει ένα γατάκι µε τα απαραίτητα αντισώµατα που θα του εξασφαλίσουν, σε συνδυασµό µε τον τακτικό εµβολιασµό και τις αποπαρασιτώσεις, µια υγιή ενήλικη ζωή.
  • Η γάτα αποκόπτει µόνη της από το θηλασµό τα µικρά της όταν κλείσουν τις πρώτες δέκα µε δώδεκα εβδοµάδες της ζωής τους. Σε αυτή την ηλικία τα γατάκια µπορούν να επιβιώσουν χωρίς εκείνη, αφού πλέον τρέφονται µόνα τους και έχουν µάθει, στο µέτρο του δυνατού, να προφυλάσσονται από κινδύνους.
  • Η φύση ορίζει τη µαµά γάτα όχι µόνο ως τροφό και προστάτη των µικρών της, αλλά και ως εκπαιδευτή. Χάρη σε αυτήν, κατά τον δεύτερο µήνα της ζωής τους, τα γατάκια µαθαίνουν να χρησιµοποιούν την αµµολεκάνη, να κυνηγούν και να δαγκώνουν δυνατά µόνο όταν πρόκειται για κάποιο θήραµα και όχι όταν παίζουν µε τους οικείους τους. Σε αυτό το στάδιο αποκτούν αυτοπεποίθηση, καθώς δέχονται τα ερεθίσµατα του έξω κόσµου µε την ασφάλεια που τους παρέχει η µαµά τους.
  • Ένα γατάκι που αποχωρίζεται τη µητέρα του σε ηλικία µικρότερη των οκτώ µε δέκα εβδοµάδων όχι µόνο δεν έχει θωρακίσει επαρκώς το ανοσοποιητικό του σύστηµα -λόγω της πρόωρης διακοπής του θηλασµού- και εποµένως είναι εκτεθειµένο σε ασθένειες, αλλά συνήθως εκδηλώνει και προβλήµατα συµπεριφοράς και είτε προσκολλάται υπερβολικά στον ιδιοκτήτη του είτε, αντίθετα, δεν δένεται καθόλου µαζί του. Σε πολλές περιπτώσεις, µάλιστα, γίνεται φοβικό, νευρικό ή ακόµη και βίαιο, οπότε µόνο ως αρµονική και υγιής δεν µπορεί να χαρακτηριστεί η σχέση που αναπτύσσει µε την οικογένειά του.

 

Ποια είναι η ιδανική ηλικία υιοθεσίας ενός µικρού;

Καλύτερα το γατάκι που θα υιοθετήσετε να έχει κλείσει τους τρεις µήνες ζωής. Στην ηλικία αυτή θα εξερευνήσει χωρίς φόβο το νέο του σπίτι και θα εµπιστευτεί τη νέα του οικογένεια. Επίσης, θα έχει αποκτήσει, µέσω του θηλασµού, τα απαραίτητα για την υγεία του αντισώµατα και θα είναι έτοιµο να αποχωριστεί τη µαµά του φυσικά, χωρίς να τραυµατιστεί ψυχολογικά.

Αν θέλετε µάλιστα να είστε σίγουροι για το χαρακτήρα του, µπορείτε να υιοθετήσετε ένα γατάκι ηλικίας άνω των έξι µηνών, καθώς η προσωπικότητά του θα έχει ήδη διαµορφωθεί και δεν θα κρύβει εκπλήξεις. Ενα ακόµη πλεονέκτηµα θα είναι ότι θα γνωρίζετε αν συµβιώνει οµαλά µε άλλες γάτες και σκυλάκια. Eπίσης, τα γατάκια που υιοθετούνται µέσω κάποιας φιλοζωικής οργάνωσης ή εθελοντών και είναι άνω των έξι µηνών συνήθως δίνονται στειρωµένα και εµβολιασµένα, οπότε δεν επιβαρύνεστε µε επιπλέον έξοδα.

 

διαφήμιση

Διαβάστε επίσης

«Το γατάκι μου παίζει άγρια»: 7 Συμβουλές για να αποθαρρύνετε το σκληρό παιχνίδι

Γατάκι… εισβολέας

Πώς θα κρατήσουμε τα νεογέννητα κουτάβια ή γατάκια στη ζωή

Κάθε πότε μένει έγκυος η γάτα;

Γάτες σε ελεύθερη πτώση

 



7 Σχολια

  1. Christina says:

    Έχουμε πολλά γατάκια μετά από την φωτιά στον Κάλαμο ηλικίες περίπου 2-4 μηνών πλήρως αποπαρασιτωμένα και φιλικά και ενημερωμένα με σκύλους. Θέλουμε ζεστές αγκαλιές για όλα τους τώρα που έχει αρχίσει να χειμώνιασε.

  2. ενδιαφερομαι να χαρισω γατακια τα οποια γεννηθηκαν 14 αυγουστου σε λιγο καιρο. Αν ενδιαφέρεται καποιος πειτε μου

  3. ΑΣΠΑΣΙΑ says:

    Μαζεψα ενα γατακι από τον δρομο. Πρεπει να ηταν οκτω εβδομάδων. Στην αρχη ηταν πολύ ησυχο, σιγα σιγα άρχισε να παίζει μαζί μας. Ομως όσο μεγαλώνει μεταμορφώνεται σε μια υπερκινητική γάτα που σκαρφαλώνει παντού, τρέχει συνέχεια στο σπίτι, εχει σκίσει τις σίτες και μας δαγκώνει συνεχώς. Πως σταματάει αυτό?

  4. Ο δικός μου ο γάτος είναι τώρα 9 μηνών. Όταν ήταν 1,5 μήνα (αυτό είπε ο κτηνίατρος, δεν ξέρω ακριβώς πότε γεννήθηκε) τον βρήκα στα σκουπίδια μόνο του και τον πήρα στο σπίτι. Έχει την τάση να προσκολλάται σε όλους μας, ιδιαιτέρως σ’ εμένα. Όταν φύγω απ’ το σπίτι “κλαίει” για ώρες και γενικώς νιαουρίζει πάρα πολύ όλη την ημέρα όταν λείπω, περιμένει στην πόρτα κ.τ.λ. Επίσης, δεν “πλένεται” μόνος του ακόμη, και έχει και πρόβλημα με το φαγητό. Τρώει χωρίς να μασάει την τροφή του, όσο μεγάλος και να είναι ο κόκος. Δεν είχαμε βέβαια πρόβλημα με την άμμο και την ανάγκη του. Πριν ένα μήνα υιοθετήσαμε και έναν ενήλικο γάτο, και από τότε η κατάσταση είναι λίγο καλύτερη. Φαίνεται σαν να μαθαίνει απ’ τον μεγάλο (π.χ ξεκίνησε λίγο να προσπαθεί να “πλυθεί”), αλλά ο κτηνίατρος μας είπε ότι πιθανότατα κάποιες συνήθειες θα του μείνουν για πάντα. Εμένα δε με νοιάζει! Τον αγαπάω! Αλλά δεν είναι κρίμα; Δεν είναι άδικο να σε χωρίζουν απ’ τη μαμά σου τόσο νωρίς, και μετά να παιδεύεσαι για να μάθεις;
    Ξανασκεφτείτε το όσοι ζητάτε επί τούτου τόσο μικρά γατάκια…

Γράψτε απάντηση στο olga k Ακυρωση