Μετά την πρώτη, κουραστική αλλά πολύ γοητευτική μέρα, καταλήξαμε σ’ ένα χωριό μες στα βουνά. Κοιμήθηκα για πρώτη φορά σε ξενοδοχείο. Είχα το καλαθάκι μου με όλα μου τα σεπρεπά, αλλά η Κ. με έβαλε στο μπάνιο γιατί φοβόταν μην ενοχλήσω. Λες και είμαι χαζός. Σας το ξανάπα, ήμουν τύπος και υπογραμμός.

Το πρωί της δεύτερης ημέρας κάναμε μια βόλτα στο πέτρινο χωριό, όλο ανηφόρες και κατηφόρες και πολλά «ξαδελφάκια» στο δρόμο. Απεριποίητα, παρατημένα, μερικά πληγωμένα. Στενοχωρήθηκα. Θυμήθηκα το μήνα που έζησα ολομόναχος στο πάρκο. Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι του χωριού τα ψιλοφροντίζουν, ως προς το φαΐ τουλάχιστον, και γύρω-γύρω υπάρχουν ταβέρνες και όλο και κάτι τους δίνουν. Αλλά, ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος, το λέει και το Ευαγγέλιο. Τέλος, θα επανέλθω.

Έπειτα, επισκεφτήκαμε πάλι ένα τυροκομείο, ένα οινοποιείο και ένα μουσείο. Όλα μου φάνηκαν ενδιαφέροντα, αλλά ο νους μου ήταν αλλού. Βραδάκι πια, αφού τελείωσε τη δουλειά της, πήγαμε με την Κ. μια βόλτα ακόμα ψηλότερα στο βουνό, στις πηγές του Αώου. Ένα τοπίο μαγευτικό, μια τεράστια λίμνη ανάμεσα σε βουνά, πράσινο χορταράκι και κάποια χειμωνιάτικα ροζ και κίτρινα αγριολούλουδα. Έτρεξα, χόρτασα παιχνίδι, έκανα και γνωριμίες. Τρία ακόμη σκυλιά βρίσκονταν εκεί. Στην αρχή μού έκαναν τον καμπόσο, αλλά, όταν είδαν ότι δεν είχα κακές προθέσεις, έπαιξαν μαζί μου. Μου είπαν ότι τα σκυλάκια στο χωριό τα παρατούν οι κυνηγοί γι’ αυτό είναι τόσο πολλά στο δρόμο. Εκείνα ήταν ελεύθερα, χωρίς λουράκι, αλλά είχαν ανθρώπους να τα φροντίζουν. Φύλαγαν, απ’ ό,τι μου είπαν, κοπάδια. «Τι είναι το κοπάδι;» τους ρώτησα. Τι το ’θελα; Με πήραν στο ψιλό, με είπαν «φλώρο πρωτευουσιάνο». ∆εν μ’ ένοιαξε, εγώ θα ρωτώ γιατί θέλω να μαθαίνω.

Αυτό κατάλαβα στο πρώτο μου ταξίδι: ότι μου αρέσει να μαθαίνω. Είμαι ενός έτους περίπου και «ξέρω» κάποια πράγματα. Είμαι ο Μπελάς για την παρέα στον Λυκαβηττό, λίγο μικρός και λίγο φοβιτσιάρης (αυτό το πιστεύουν επειδή βαριέμαι να τσακώνομαι. ∆εν είμαι καθόλου φοβιτσιάρης ή ίσως λίγο… όταν περνάνε γάτες). Είμαι αυτός που φροντίζει την Κ., είμαι αυτός που φροντίζει η Κ., για κάποιους είμαι το σκυλάκι της Κ., για τους ανθρώπους στο Λυκαβηττό είμαι ο Μπελάς και η Κ. είναι απλώς η κυρία που με συνοδεύει. Είμαι ένα «παιχνίδι» για τους επισκέπτες του σπιτιού, ένα «ερωτηματικό» για τους ανθρώπους της πολυκατοικίας. Έχω πολλά και διαφορετικά πρόσωπα. «Ένα πλέγμα σχέσεων είμαστε», που λέει και ο Γ., ένας φίλος της Κ., και νομίζω ότι συμφωνώ μαζί του, παρόλο που όταν τον πρωτοείδα, μου ήρθε να τον δαγκώσω. Η πρώτη του κουβέντα ήταν: «Μοιάζετε». Σιγά μη μοιάζω με τη γραία! Κλείνει η παρένθεση. Νομίζω ότι στα ταξίδια μαθαίνεις μέσα-έξω, για να το πω όπως το αισθάνομαι. ∆εν μου είναι και τελείως ξεκάθαρο, αλλά πάντως με ενδιαφέρει. Το ίδιο, αν όχι περισσότερο, με ενδιαφέρει να βλέπω πώς ζουν οι φίλοι μου τα ζώα και να μιλώ γι’ αυτά που βλέπω, σε όσους μπορούν να ακούν.

Γυρίσαμε περνώντας πάνω από τη χιονισμένη Κατάρα. Σταματήσαμε για λίγο στην κορυφή κι έπαιξα με το χιόνι. Πολύ μου άρεσε.

διαφήμιση

ΥΓ.: Σας χρωστώ μία πληροφορία. Σας είπα ότι θα μάθω και θα σας πω πώς βρεθήκαμε στη μικρή πόλη από την οποία μας χώριζε θάλασσα, χωρίς να βγούμε από το αυτοκίνητο. Ε, ρώτησα και έμαθα. Περάσαμε όντως κάτω από τη θάλασσα. Δημοσιογραφικά εξακριβωμένο!

Περισσότερα Μπελαλίδικα…

«Το πρώτον της ζωής μου ταξείδιον»
Η εξαδέλφη Φλο
Η «βάφτισή» μου
Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι…
Tatli Bela (Γλυκός Μπελάς)